Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒاورگ ســـــــــــوزلـــــــــریƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ

هزاران آدم بي خانه و فقير وجوددارد كه

درلحظه اي كه عده اي در حال

گريختن به سمت خانه ي خود و نجات يافتن از خيس شدن هستند آنها مجبور به تحمل سختي ها و

مشكلات طبيعت هستند. آيا زماني مي رسد كه در جهان هيچ بي خانماني وجود نداشته باشد . چه سخت

است هنگامي كه در گوشه كنار شهر قدم ميزنيم و باانسان هاي آواره وبيچاره اي رو به رو مي شويم كه

دست نياز و كمك به به سوي ما دراز كرده اند و ما بي اعتنا و با غرور خاصي از كنار آنان عبور مي كنيم . در ان

زمان كه باران تندي شهر را فرا گرفته بود، دختركي هشت ساله در گوشه اي از پاركي ،خرج مادرش ، برادر

سه ساله اش و به خصوص خودش را با فروختن فال و برگه هاي سفيد يادداشت به سختي تامين مي كرد .

تا به خودش آمد بيشتر وسايلش زير باران خيس شده بود . دخترك خم شد و وسايلش را حتي آناني كه

خيس شده بودند را برداشت تا شايد درگذشت زمان خشك شوند و باز قابل استفاده شوند . دخترك

وسايلش را در لابه لاي دست هايش گذاشت و دوان دوان به سمت يكي از درختان بزرگ پارك رفت تا در زير آن 

درخت وسايلش را از دست قطرات باران نجات دهد . دو پسر جوان كه قصد اذيت كردن دخترك را داشتند جلوي

او را گرفتند و مانع عبور دخترك شدند . دخترك كه نگران وسايلش بود راهش را عوض كرد و با پاهاي كوچكش

به سوي درخت ديگري دويد . ولي باز آن دو پسر به او رسيدند و مانع عبور او شدند . يكي از آنها كه پسر قد

بلندي با موهاي بور بود برگه هاي فال را از دست دخترك ربود و پس از انداختن فال ها بر روي زمين آنها را با

پايش تكه تكه كرد . دو پسر جوان با خنده اي تحقير آميز از نگاه دخترك دور شدند. قطرات باران به گونه هاي دخترك بوسه مي زدند و به دخترك اميد به آينده مي دادند.